W obecnym sezonie artystycznym i w całym 2024 roku towarzyszy nam myśl jubileuszu 10-lecia Teatru Rozbark.

Put your head on my shoulder…Heaven, I’m in heaven…Oooh, you can dance, you can jive, Having the time of your life…My father used to say, don’t dance to the tune, to the melody… Hello darkness, my old friend, I’ve come to talk with you again…Bang bang, I hit the ground…

Spektakl nawiązuje do premiery Anny Piotrowskiej z 2017 r. z ówczesnym składem zespołu Teatru Rozbark, pod nazwą „Fast Food Foot”. Symboliczny powrót do pejzażu i atmosfery scenicznej tamtej pracy, jest zarazem pretekstem do pogłębienia tematu przyspieszenia w zupełnie nowy sposób. Tytułowi „szybkonodzy głupcy” („fast foot fools”) to przede wszystkim ciała zatracone w rytmie disco, błądzące po przestrzeniach popkultury, karykaturalnie zamknięte w swoich wyobrażeniach o splendorze rozrywki i w życiu, które przypomina niekończącą się dyskotekę.
Razem z artystami zanurzamy się w świat Disco-Body – koncepcji ruchowej, w której artyści przetwarzają liczne kody kulturowe, szukając wrażeń i wyobrażeń o ciele, zaklętych w gestach, dźwiękach, obrazach i rytmie. Konwencja ta to nie tylko zbiór cytatów z kultury masowej. Disco koncept zawiera w sobie dążenie do budowania szczególnej atmosfery „bycia w stanie disco” i próbę zidentyfikowania „disco body”, jego nonszalancji i ekscytacji. Wykorzystane dyskotekowe hity niosą nieco dalej w świat wyobraźni, pozostawiając często jedynie muzyczny ślad. Nie będzie więc jednej opowieści, lecz w zamian dużo ekstrawagancji, ekscentryzmu i ekscytacji. To energia zawarta w disco będzie dyktować założenia choreografii. Nawet przy minimalnym ruchu, ważne jest ostatecznie to, by pozostać w transowym stanie disco – tak o koncepcji Disco-Body mówi jej twórczyni, Anna Piotrowska.
W „Fast Foot Fools” najbardziej eksploatowane są idiomy amerykańskiej popkultury, zarówno muzycznej (która przybiera formę długiej, wywołującej efekt immersji, playlisty znanych szlagierów), jak i filmowej (m.in. nawiązania do westernów, kultury country i figury cow-boys). Pojawiają się też elementy tworzące klimat show z pogranicza występów w Vegas i cyrkowych popisów. Ważną inspiracją jest tu także postać Tony Manero, którą wykreował John Travolta w „Gorączce sobotniej nocy” w reż. Johna Badhama do fantastycznej muzyki Bee Gees. Oprócz próby uchwycenia emocji tej kreacji, ważne jest również wprowadzenie do spektaklu przez Piotrowską świadomie „choreografii drogi”. Przywołując obraz idącego Johna Travoltę nocnymi ulicami Nowego Yorku, konsekwentnie i dość radykalnie stawia na rozbudowanie dźwiękowej warstwy spektaklu, która odzwierciedla nieustanność rytmu disco. To właśnie muzyka przenosi nas do stanu, w którym ciało opanowane jest przez rodzaj performatywnego śnienia. Przechodzimy w nim z łatwością z jednej scenerii do drugiej. Strategią tworzenia spektaklu jest efekt szybkich obrazów, małych kompozycji, drobnych wątków dramaturgicznych postaci, które zmieniają się jak w kalejdoskopie, tworząc obrazy odwołujące się do przyjemności, lekkości, niezobowiązania.
Jednocześnie każdą z tych fantazji wzmacnia pogłębiona praca fizyczna aktorów-tancerzy. Tekst, śpiew, ich wysiłek i pełne zaangażowanie w ten surrealistyczny świat, przepływają wartko przez ich ciała. Energia płynąca ze wzmacniania takich stanów buduje wielowymiarowość przywoływanych figur i obrazów. Powierzchowność kodów kulturowych, wzmacniana siłą generowaną przez indywidualne kreacje i zbiorowe choreografie, przykrywa tłumioną, wewnętrzną energię – trudną do opisania, a jednak będącą głównym tematem spektaklu. Samotność i zniewolenie, które próbujemy kulturowo „opakować”. Konsumujemy z przyspieszeniem nie tylko produkty i obrazy, ale też same chwile. W wiecznej pogoni za czymś, co nas wzmocni, nie gromadzimy już wspomnień. Po jakimś czasie jednak lekkość staje się ciężarem, a szybkość zatraca, zniewala. Wymowny obraz dyskotekowej kuli przetaczanej przez scenę, ciał w nawracających zwolnieniach tempa, powtarzana uporczywie „śmierć dyskotece”.
Mimo migotliwej, nieuchwytnej w natychmiastowych sensach i słowach, przepełnionej niejednoznacznymi cytatami przestrzeni wizualno-choreograficznej, spektakl podszyty jest bardzo czytelnym, narastającym w trakcie jego trwania – niepokojem. Kolorowy świat wykreowany przez popkulturę staje się coraz bardziej transparentny, zaciera granice między naszymi realnym emocjami a tym, co wzmocnić może – choćby tylko w naszym wyobrażeniu – uwodzący rytm naszej ulubionej piosenki, zamrożony kadr naszego ciała w ekstatycznej pozie, odrobina brokatu… „Fast Foot Fools” mierzy każdego z nas jako widza z innymi wewnętrznymi dylematami, nie pozwala pozostać bezpiecznie w jednym rejonie naszych emocji. Unika melancholii, ale i pustki. Unika tragizmu i radykalnej krytyki. W końcu wszyscy w jakiś sposób tańczymy disco…Ooh, see that girl…Watch that scene…digging the dancing queen, oooh…

Anna Piotrowska

Doktor w dziedzinie sztuk muzycznych w dyscyplinie rytmiki i tańca, choreografka, reżyserka, nauczycielka tańca współczesnego, tancerka. Fundatorka i Prezes Zarządu Fundacji Rozwoju Tańca „eferte”, oraz założycielka „mufmi” w Warszawie. Stypendystka British Council Awards, Young Polish Arts Entrepreneur. Pomysłodawczyni i koordynatorka wielu ogólnopolskich i międzynarodowych programów edukacyjno-kulturalnych. Od 1996 r. stworzyła ponad 130 autorskich choreografii i przedstawień. W 2023 r. była gościem Ambasady Stanów Zjednoczonych i Konsulatu Generalnego Stanów Zjednoczonych w Krakowie w ramach prestiżowego programu realizowanego przez Departament Stanu USA, tj. International Visitor Leadership Program pt.: “Promowanie zmian społecznych przez sztukę”. Od 2020 r. dyrektorka Teatru Rozbark. Adiunkt na Wydziale Teatru Tańca w Bytomiu Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie. Współpracowała m.in. ze Śląskim Teatrem Tańca w latach jego działalności, Polskim Teatrem Tańca w Poznaniu, Wrocławskim Teatrem Pantomimy im. H. Tomaszewskiego. Jest autorką choreografii i ruchu scenicznego w wielu spektaklach tanecznych, dramatycznych i w produkcjach autorskich. Gość wielu festiwali tanecznych w Polsce i za granicą. Kierownik artystyczny zespołu Teatru ROZBARK w Bytomiu w latach 2014-2018.
Anna Piotrowska w kwietniu 2016 r. otrzymała nagrodę teatralną województwa śląskiego „Złotą Maskę 2016” w kategorii „nagroda specjalna” za reżyserię i choreografię do spektakli Bytomskiego Teatru Tańca i Ruchu „Rozbark”. Piotrowska otrzymała po raz drugi nagrodę teatralną województwa śląskiego „Złotą Maskę 2022” w kategorii choreografia/ruch sceniczny za choreografię do spektakli „GEMINI tryptyk” oraz „Policzalni” w Bytomskim Teatrze Tańca i Ruchu Rozbark.
Od wielu lat zajmuje się zagadnieniem pracy procesowej odkrywając m.in. narzędzia zgłębiające laboratoryjną pracę nad tekstem, kreacją postaci, jak również wzmacniając doświadczenia w podwyższonych stanach ciała i umysłu, poprzez działanie na wyobrażeniach i emocjach, które wpływają na kreację ruchu i poszukiwanie kanałów energetycznych, uwalniających sam taniec. Artystycznie Piotrowska zainteresowana jest improwizacją i pogłębianiem świadomości ciała i umysłu jako narzędzia zwielokrotnionej, wielofunkcyjnej obserwacji. Poszukuje relacji obiektywnego ciała w kategorii, którą nazwała „one-body-space-recognizer”.

Teatr Rozbark

BYTOMSKI TEATR TAŃCA I RUCHU ROZBARK posługuje się kategoriami tańca, teatru i performensu, w których studium postaci wyłania się z intelektualnego procesu, twórczej fantazji i poprzez złożoną fizyczną pracę ruchową. Zespół Teatru, działający pod dyrekcją artystyczną Anny Piotrowskiej, tworzą: Kamil Bończyk, Joanna Brodniak, Aleksandra Kępińska, Sabina Letner, Julia Lewandowska, Ewa Noras, Alexey Torgunakov, Katarzyna Zioło, Daniel Zych.
Artyści w oparciu o autorskie metody pracy z ciałem, stworzone przez Piotrowską, wypracowują zindywidualizowany ruch i otwartą strukturę, łączącą materię ciała, słowa i eksplorację przestrzeni.
W spektaklach Teatru Rozbark nie dominuje ich forma taneczna, ale energia, pozostająca na styku różnych, czasem nieprzystających do siebie form ruchu oraz wydobywanie nowych wizji funkcjonowania człowieka w przestrzeni dotkniętej permanentną zmianą, dotyczącą m.in. kontekstu społecznego, jak również dynamiki przestrzeni spektakli, jak i dramaturgii.
Ważnym aspektem kreacyjnym zespołu jest również stworzony przez Piotrowską koncept ciała industrialnego – rozpadającego się i przekuwającego energię w ruch, wypełniony ciężkością i siłą wyrazu. „Ciało industrialne” nie jest nigdy do końca zdefiniowane, a raczej tworzy się wraz z dyskusją między artystami i odbiorcami sztuki, we wspólnie dzielonej przestrzeni Bytomskiego Teatru Tańca i Ruchu Rozbark.
Teatr ROZBARK działa w Bytomiu od 2014 roku i w tym czasie przygotował wiele premier, zaznaczając swoją obecność na ogólnopolskiej mapie tanecznej. W postindustrialnej przestrzeni byłej Cechowni KWK Rozbark tworzymy przede wszystkim spektakle taneczne, uczestniczymy w międzynarodowych projektach artystycznych, a także rozwijamy działania edukacyjne i społeczne dla różnych grup odbiorców. Wspieramy niezależnych artystów udostępniając im przestrzeń w ramach rezydencji. W 2017 roku byliśmy współorganizatorem Polskiej Platformy Tańca – jednego z najważniejszych wydarzeń sztuki tańca w Polsce, a także Ogólnopolskiej Konferencji Kultury. Z naszymi spektaklami odwiedziliśmy najważniejsze ośrodki taneczne w Polsce: Warszawę, Wrocław, Kraków, Lublin, Białystok, Gdańsk, Poznań i wiele innych miast. Występowaliśmy również w Niemczech, Francji, Holandii i na Węgrzech. Spektakle Teatru ROZBARK zdobywały nagrody i wyróżnienia na festiwalach oraz zostały nagrodzone w 2016 roku dwoma Złotymi Maskami – Nagrodami Marszałka Województwa Śląskiego – dla Elżbiety Okupskiej i Anny Piotrowskiej, a w 2022 r. Anna Piotrowska otrzymała kolejną Złotą Maskę za choreografie do “GEMINI tryptyk” i “POLICZALNI”.
Naszym celem jest rozwój środowiska tanecznego w Polsce i ugruntowanie pozycji Bytomia, jako ważnego ośrodka tanecznego w kraju. Nie bez znaczenia jest tutaj bliskie sąsiedztwo Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej im. Ludomira Różyckiego i Wydziału Teatru Tańca, Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego, które co roku opuszczają kolejni absolwenci, którym pragniemy umożliwić rozwój i wspierać prezentacje ich dorobku na naszej scenie.

Ciało Industrialne

Szukając wspólnej płaszczyzny dla tańca i lokalnej przestrzeni, odnaleźć ją można w dwóch równoległych procesach – nieustannym zderzaniu się różnych światów (akcentując pęknięcia i przesunięcia między tym, co tradycyjne, bliskie, oswojone z tym, co może przynieść przyszłość – marzeniem, tęsknotą, potrzebą) oraz nieustannej redefinicji (proces przekształcania się przestrzeni industrialnej w postindustrialną wywołuje ambiwalentne uczucia – nostalgię i smutek przemijania ale i potrzebę stworzenia nowego miejsca i nowej tożsamości). Spektakle zespołu Teatru Rozbark to próba pokazania pęknięć w naszym postrzeganiu rzeczywistości i wydobywaniu nowych wizji funkcjonowania człowieka w przestrzeni dotkniętej permanentną zmianą. Pęknięcie to sprawia, że żadna konkretna forma taneczna nie ma za zadanie zdominować spektaklu. Ważniejsza jest energia, jaka pozostaje na styku różnych, czasem nieprzystających do siebie, form ruchu. Ciało industrialne to ciało rozpadające się i przekuwające energię w ruch, wypełniony ciężkością i siłą wyrazu. „Ciało industrialne” nie jest nigdy do końca zdefiniowane, a raczej tworzy się wraz z dyskusją między artystami i odbiorcami sztuki, we wspólnie dzielonej przestrzeni Bytomskiego Teatru Tańca i Ruchu Rozbark.

obserwatorium krytyczne, Anna Duda

Paweł Murlik | reżyseria światła

Zawodowo zajmuje się aranżacją światła w przestrzeniach teatralnych. Często odpowiadał za spektakle podczas tournée grup teatralnych w Europie i w Azji. Przez kilka lat był również związany z Śląskim Teatrem Tańca, wypracowując setki godzin z kilkudziesięcioma artystami z całego świata. Podczas festiwali współpracował m.in. z Cullberg Ballet (Szwecja), Joe Alter (USA), Uri Ivgi (Izrael), Johan Greben (Holandia), Brian Michaels (Wielka Brytania), Erik Koung (Makao), Kuik Swee Boon (Singapur), Kibutz Company (Izrael), Jean-Guillaume Weis (Luksemburg). Paweł Murlik był odpowiedzialny za reżyserię światła, pracując dla artystów takich jak: Magdalena Piekorz, Jacek Łumiński, Anna Piotrowska, Maciej Kuźmiński, Jerzy Stuhr, Jan Peszek, Jakub Lewandowski. Obecnie jest związany ze sceną Bytomskiego Teatru Tańca i Ruchu Rozbark. Pracuje również jako dziennikarz branżowy dla Muzyki i Technologii oraz AV Integracje wykonując szereg testów urządzeń oświetleniowych i multimedialnych. Ponadto jest twórcą wielu autorskich scenariuszy widowisk, m.in.: SYNTH ART, Otwarcie Mistrzostw Europy U23 Bydgoszcz 2009, Otwarcie Pucharu Europy SPAR Bydgoszcz 2004, czy koncert specjalny Martyny Jakubowicz Golub Dobrzyń 2010.

Ewa Noras | współpraca kostiumy

Ukończyła studia 1. stopnia na AWF w Poznaniu, na kierunku taniec w kulturze fizycznej. Występowała na Festiwalu Malta 2017 oraz jako performerka podczas intermedialnej wystawy Anti-Static w Muzeum Narodowym w Poznaniu w 2018 r. Tańczyła w h.art company Artura Grabarczyka oraz Teatrze Tańca Zawirowania, występując w spektaklach w choreografii: Anny Piotrowskiej, Elwiry Piorun, Ido Tadmora, Paoli Ghigini, Ferenca Fehera. Jako rezydentka CTiTW w ramach programu Start-Up- Scena dla Młodych zrealizowała spektakl „POLONAUTKI czyli Pierwsza Polska Kobieca Misja Kosmiczna”. Finalistka konkursu SoloDuo oraz Warszawskiego Konkursu Choreograficznego 2021. Obecnie pracuje w Bytomskim Teatrze Tańca i Ruchu Rozbark pod dyrekcją Anny Piotrowskiej, m.in. zgłębiając jej narzędzia pracy twórczej, nazwane onebodysacerecognizer.